“Calvary”, 2014, 102΄

Σκηνοθεσία: Τζον Μαικλ Μακ Ντοναχ, Σενάριο: Τζον Μαικλ Μακ Ντοναχ, Παίζουν: Μπρένταν Γκλίσον, Κρις ο Ντόουντ, Κέλλι Ρίλευ

Σέβομαι και χαίρομαι ιδιαίτερα την προσπάθεια ανθρώπων του κινηματογράφου να οπτικοποιήσουν το θέμα της πίστης στη σύγχρονη εποχή. Μια από τις ταινίες, που το κάνει αυτό με ενδιαφέρον τρόπο, είναι και αυτή.
Ένας ιερέας λοιπόν καθώς κάνει εξομολόγηση σε έναν ενορίτη του, που στο παρελθόν έχει βιασθεί επανειλημμένως από έναν άλλον ιερέα, δέχεται απειλή για τη ζωή του απ’ αυτόν, ότι την ερχόμενη Κυριακή θα τον σκοτώσει στην παραλία του χωριού.
Με φόντο το ιρλανδέζικο τοπίο και τον φθηνό κυνισμό της μικρής κοινωνίας ενός χωριού, όπου οι ανθρώπινες αξίες φαίνεται να έχουν χαθεί και οι άνθρωποι να έχουν χάσει το νόημα της ύπαρξής τους, αυτός ο ιερέας αγωνίζεται να δείξει ένα πρόσωπο συμπόνιας ,συγχώρεσης και αγάπης στον κάθε χαρακτήρα, που συναντά κάθε μέρα.
Η λιγοστή ανταπόκριση, που εισπράττει που και που, και η τεράστια δύναμη πίστης που τον χαρακτηρίζει, του αλλάζουν την ολιγοψυχία, που τον κυριεύει κάποια στιγμή, όταν σκέφτεται να αποσυρθεί για λίγο την μέρα της ‘πιθανής δολοφονίας του’. Πετάει το πιστόλι άμυνας του στη θάλασσα και πηγαίνει να συναντήσει το πεπρωμένο του.
Απίστευτο φινάλε, θα το δούμε την Τρίτη. Η ταινία έχει κερδίσει βραβεία καλύτερης ανδρικής ερμηνείας και ταινίας στην Ιρλανδία.

Δημήτρης Πετρόπουλος

Λίγο πριν κλείσει την πρώτη δεκαετία ζωής της η Σχολή μας έχει να επιδείξει σημαντικές πρωτοβουλίες του φοιτητικού δυναμικού της, πρωτοβουλίες που ξεκινούν από τους ίδιους τους φοιτητές και τους αφορούν. Παρέες που γράφουν την ιστορία τους ήδη από τον ακαδημαϊκό χώρο. Να σημειώσω μερικές από αυτές που μου ’ρχονται στο μυαλό πρόχειρα: ομάδα F, movie hostel, o κύβος, κ.α..
Προσωπικά είχα τη χαρά να ζήσω σε παρόμοιες φοιτητικές παρέες με δημιουργικό χαρακτήρα στα φοιτητικά μου χρόνια, με αποκορύφωμα τη «διαδρομή 49». Συζητήσεις, διαφωνίες, άπειρες ιδέες, καημοί, δράσεις μας διαμόρφωσαν παράλληλα με την επίσημη μαθητεία μας και ερήμην της. Ιδίως για το τελευταίο -«ερήμην της»- ήταν και λίγο ένα προσωπικό στοίχημα, να καταφέρουμε τον στόχο μας δίχως την οποιαδήποτε διάδραση με τους ακαδημαϊκούς μας δασκάλους, μια αντιακαδημαϊκή στάση ανάδρασης. Βέβαια μετά από χρόνια θα πρέπει να ομολογήσω πως ακόμη κι έτσι, με έναν αρνητικό ας πούμε διαφορισμό προς τους δασκάλους μας, η διάδραση μαζί τους ήταν αναπόφευκτη. Είναι θέμα σχέσης αναπόδραστης στην ακαδημαϊκή συνθήκη, ένα μόνιμο σημείο αναφοράς, που διαρκεί και μετά τη μαθητεία τις περισσότερες φορές, ως τμήμα της προσωπικής ιστορίας του καθενός μας.

Όταν πριν δύο χρόνια επανεκκινούσαμε τις κινηματογραφικές προβολές, στόχος ήταν η Σχολή να δώσει τη δυνατότητα μιας χαλαρής ζώνης συνεύρεσης εντός της, πέραν των μαθημάτων. Να αποκτήσει η Σχολή ζωή ενισχύοντας πρωτοβουλίες, συζητήσεις, εκδηλώσεις από και για τους φοιτητές. Νομίζω πως ο στόχος με τις όποιες δυσκολίες του επιτεύχθηκε. Ήδη μια ανοικτή παρέα λειτουργεί με κέντρο και τον κινηματογράφο. Θα μπορούσαν να γίνουν πάρα πολλά δημιουργικά πράγματα, εφόσον το επιθυμείτε. Η Σχολή παραμένει κάθε Τρίτη ανοικτή μέχρι τις 23:30 και με λεωφορείο ακριβώς απ’ έξω να μας περιμένει. Τη διοργάνωση (επιλογή ταινίας κλπ) την έχουν αναλάβει οι φανατικοί σινεφίλ συνάδελφοι φοιτητές Δημήτρης Πετρόπουλος και Θοδωρής Μαυρίδης και μπορείτε να συναποφασίζετε για τη σειρά των προτεινόμενων προβολών. Όσοι-ες ενδιαφέρεστε σπεύσατε…
Παραπάνω παραθέτω το πρώτο εισαγωγικό σημείωμα της ταινίας που προτείνει ο συνάδελφος Δημήτρης Πετρόπουλος δια χειρός του.

Δημοσθένης Αβραμίδης
(θα μου επιτρέψετε μέχρι να λυθεί το θέμα φύλαξης της Σχολής, το ρόλο του κλειδοκράτορα να τον έχει η αφεντιά μου)