Όταν κάποιος βρίσκεται σε ένα χώρο που δεν του είναι οικείος, ενεργοποιούνται στο νου του σκέψεις για τις πρακτικές που ακολουθεί, για τις απόψεις που έχει, για τον τρόπο που προσλαμβάνει έννοιες και όρους της τέχνης.
Τέτοιος χώρος είναι και οι Πρέσπες. Οι Πρέσπες δεν είναι γνώριμες ή οικείες, όχι τόσο επειδή δεν τις είχα επισκεφθεί πριν το 2006. Οι Πρέσπες δεν είναι οικείες διότι ανατρέπουν τα σύγχρονα στερεότυπα ως προς το που μπορεί να δημιουργηθεί τέχνη, ειδικά στην Ελλάδα. Οι Πρέσπες βρίσκονται μακριά από εκείνο που καθορίζουμε ως κέντρο τέχνης, δηλαδή την Αθήνα ή την Θεσσαλονίκη. Είναι μια περιοχή στην ύπαιθρο, χώρος που διαφοροποιείται από το αστικό πλαίσιο της ελληνικής τέχνης από το 1830 και μετά. Πρόκειται για μια περιοχή της υπαίθρου, που είναι απομονωμένη ακόμη κι από τα πλησιέστερα αστικά κέντρα, την Φλώρινα και την Καστοριά. Δεν υπάρχουν στις Πρέσπες τα μνημεία εκείνα του παρελθόντος πουννα δημιουργούν αιτίες ταξιδιού όπως συχνά συμβαίνει στην Ελλάδα. Οι Πρέσπες ανατρέπουν την έννοια του ερείπιου, αφού τα ερείπια που συναντά κανείς, όπως και οι όποιοι οικισμοί, δεν είναι κάποιου απώτατου παρελθόντος αλλά απομεινάρια της σύγχρονης, μετά το 1900, ιστορίας. Οι Πρέσπες είναι ένας χώρος σύγχρονης αρχαιολογίας.

13. Κατευθυνση 2014-15 12 έως 17 Ιανουαρίου