Τα όνειρα που κάνω όταν είμαι ξύπνιος στο σκοτάδι

Γι αυτό το αλλόκοτο που θα σας διηγηθώ να με πιστέψετε δεν αξιώνω.
Τρελός θα ήμουν αφού κι εγώ ο ίδιος τις αποδείξεις μου απορρίπτω. Και όμως τρελός δεν είμαι , ούτε και ονειρεύομαι…

Με αυτά τα λόγια ξεκινάω την σύντομη τεκμηρίωση της διπλωματικής μου που σαν ευρύ τίτλο έχει τα όνειρα που κάνω όταν είμαι ξύπνιος στο σκοτάδι , ουσιαστικά πρόκειται για μια μικρή αφήγηση που προέκυψε από βιώματα, μουσικά ακούσματα ,αναγνώσεις εκ των οποίων στην συνέχεια δημιουργήθηκαν ανάγκες οπτικοποίησης συναισθημάτων.
Θεωρώ ότι λειτουργώ σαν αρχειοθέτης εικόνων , σκέψεων και βιωμάτων ταξινομώντας τα πεπραγμένα μου εντός και εκτός τελάρου, είναι μια απόπειρα για εξομολόγηση με τα εντός μου κρατώντας πάντα μυστικά από μένα έτσι ώστε τον κόσμο να μην τον συνηθίζω και να μην τον βαριέμαι ποτέ
Σε μια κοινωνία που ουσιαστικά είναι φτιαγμένη για να οργανώνει, να κατευθύνει και να ικανοποιεί μαζικά ένστικτα, τι υπάρχει για φροντίζει τι σιωπές του ανθρώπου σαν άτομο?
Στο παραπάνω προσωπικό ερώτημα πιθανόν η απάντηση να βρίσκεται μέσα μας ατομικά στον καθένα, συνειδητά ή υποσυνείδητα
έχουμε την ικανότητα να συλλέγουμε καθημερινά δεδομένα με τα οποία οργανώνουμε την πραγματικότητα γύρω μας βοηθώντας έτσι τους εαυτούς μας στην κατανόηση αλλά και αντιμετώπιση της.
Θεωρώ ότι μια εικόνα έχει ενδιαφέρον όταν δημιουργεί μια αφήγηση .Αλήθεια που βρίσκονται όλα πριν γίνουν ζωγραφική; Ερώτημα πολύ βασικό καθώς το χέρι από μόνο του δεν αποφασίζει ποτέ και για τίποτε απλά αναλαμβάνει να κάνει την βρόμικη δουλειά υπαίτιος και πίσω από όλα είναι πάντα ο εγκέφαλος, αυτός ο σκληρός δίσκος με την τεράστια μνήμη καθώς και ικανότητα να κάνει εύρεση αρχείων και να φέρνει στην επιφάνεια εργασίας στοιχεία τα οποία δημιουργούνε ερεθίσματα αρχικά αλλά και ζυμώσεις οι οποίες σιγά σιγά οπτικοποιούνται-διαδικασία βιωματική αλλά και χρήσιμη διότι έτσι μαθαίνουμε να διαβάζουμε τους εαυτούς μας.
Σκηνοθετώντας σοιχεία προσπαθώ να δημιουργήσω συστήματα εσωστρεφή με την φιλοδοξία να αντιστραφούν και να γίνουνε το εντελώς αντίθετο βοηθώντας έτσι σε μια εκ νέου ανάγνωση της εικόνας με την βοήθεια μιας μεταγλώσσας η οποία περνάει από μουσικά ακούσματα και όχι μόνο.
Τα όνειρα που κάνω όταν είμαι ξύπνιος στο σκοτάδι ,πρόκειται για μια διαδικασία η οποία κατά την γνώμη μου είναι τόσο βασική όσο και ιερή ,μια κατάσταση σιωπής τόσο θορυβώδης η οποία οργανώνει ή μάλλον καλύτερα ανατροφοδοτεί την καθημερινή μου πραγματικότητα, μια κατάσταση ουτοπίας αλά με όρους πραγματικότητας που παράλληλα απορρίπτει και δικαιολογεί ταυτόχρονα το σύνολό της.
Θωμάς Μακινατζής
http://floroieikastikoi.blogspot.gr/2014/01/blog-post_6930.html

http://makryoxhma.blogspot.gr/2014/02/2013-3_1.html