8^η ANIMART, 13-23 Ιουλίου 2014, Εικαστικό βιωματικό εργαστήριο, Γεφύρι του Νούτσου ή Κόκκορου, Ζαγοροχώρια     [Η τεκμηρίωση]

 «Με αβρότητα στην ακροποταμιά ο Κύκλωπας μιλούσε με ένα μυρμήγκι»

«Αβρός δε προχώες κύκλωψ φθογγάζετο μύρμιξ»

Φράση εκμάθησης του ελληνικού αλφάβητου στα Ζαγόρια τον 19ο αιώνα.

Πότε έκανες πρώτη φορά κούνια; Πότε ένιωσες την πρώτη αιώρηση, την πρώτη ανάδυση, την πρώτη αναρρίχηση, το πρώτο πέταγμα, την πρώτη θέαση, το πρώτο κρέμασμα, την πρώτη ακροβασία;

Στα Ζαγόρια ο ήλιος δύει μέσα στα βουνά. Χάνεται στον ρώγο του εδάφους και μοιάζει σαν να στραπατσάρεται με ακμές καθρέφτη. Στην πραγματικότητα βυθίζεται στην περίμετρο ενός τοπίου αφανών επιθυμιών, όπου ο χρόνος κινείται γρήγορα και οι κάτοικοι κερδίζουν σε δύναμη και επιτακτικότατα. Η εμπειρία αυτή περιγράφεται ποικιλοτρόπως ως χαρούμενη, αγενής, ευδαιμονική, εμπορική, μυστικιστική, φωτεινή, αχωρική, αχρονική. Αυτό μπορεί να συμβεί αυθόρμητα ή ως αποτέλεσμα μιας συστηματικής προετοιμασίας μέσα στη ζωή.

Στα Ζαγόρια μοιάζεις αποκομμένος από τους πάντες και παντού υπάρχουν τείχη αγωνίας· ένα είδος ερημιάς της ανθρώπινης ψυχής. Η μοναξιά της ανθρώπινης ψυχής είναι δυσβάσταχτη, τίποτα δεν μπορεί να διεισδύσει εκτός από την κορυφαία ένταση του είδους της αγάπης. Οτιδήποτε δεν πηγάζει από αυτό το κίνητρο είναι επιβλαβές ή τουλάχιστον άχρηστο, συνεπώς οι καβγάδες ή οι πόλεμοι είναι λάθος, η δημόσια εκπαίδευση είναι αποκρουστική ως επιβεβλημένη, η χρήση βίας πρέπει να αποδοκιμάζεται και στις ανθρώπινες σχέσεις, πρέπει να διεισδύεις ως τον πυρήνα της μοναξιάς κάθε ατόμου για να μιλήσεις γι’ αυτό· πρέπει να διεισδύεις ως τον πυρήνα της μοναξιάς μιας κοινωνίας, ενός οικοσυστήματος, μιας χλωρίδας και μιας πανίδας για να δικαιούσαι να μιλήσεις για κάτι σχετικό.

Στο γεφύρι του Κόκκορου, στην αριστερή όχθη του Μπασιώτη ποταμού, στο παλιό μονοπάτι κάτω από το αγκωνάρι, γλειφτά απ’ τη σπηλιά του πρώτου επιπέδου, ένας Κινσέρας θεόρατος μεγαλωμένος εκατό χρόνια τώρα, σφαγμένος στο ύψος των ανθρώπινων ματιών, από υπομονετικό πλατύ πριόνι, στέκεται αγέρωχα ανάπηρος στον «ουρανομήκη» βράχο. Η απεραντοσύνη και η αδυναμία του τεράστιου αιωνόβιου κισσού στηρίζεται στα ριζίδια που τον στερεώνουν και ανακόπτουν τη ροή της αναρρίχησής του στον απογυμνωμένο βράχο. Η αλήθεια είναι ότι οι φυσιολάτρες και φυσιοδαίμονες άνθρωποι καθαρίζουν τον πέτρινο όγκο από κάθε λογής εποικιστές χλωρίδας, για να γίνεται αντιληπτός ο βαθμός δυσκολίας της αιώρησης, πάνω από τη μασέλα του πρωτομάστορα στον Κόκκορου. [Στοιχείο πρώτο]: Η σφαγή του κισσού Κινσέρα ενίσχυσε την αιωνοβιότητά του!

Ο κισσός συνεχίζει την ασθενή φυλλομετρημένη αναρρίχηση στην απάνθρωπη γυμνότητα του επιτύμβιου πια βράχου. Φυσιολατρικές εμπειρίες έκστασης δεν αποσκοπούν στην καταστροφή, αλλά βασίζονται σε μια φαντασίωση λιβιδινικής ένωσης του εαυτού μας- αναρριχητή με τον κόσμο του βράχου-φύσης, που έχει μια μεταβατική αίσθηση αυτό-έκφρασης και το αίσθημα ότι ο εαυτός και ο κόσμος είναι σπουδαίοι. Η επιθετική ενόραση που οργανώνει ο φυσιοδαίμονας είναι ευδαιμονική και κάνει την εξαϋλωμένη εικόνα του ανθρώπου ένα με τη φύση, καθώς καταβροχθίζεται η μικρότητα από το απέραντο μέγεθος, ακόμα και αυτού που ξετσίπωτου βράχου. Άπετσος, ασώματος, γυμνός και θεόρατος, χρησιμοποιείται ως κεντρομόλος δύναμη για την όποια εσωτερική βιαιότητα αυτών που επιθυμούν να απαλλαγούν από αυτή…

Συνέχεια της τεκμηρίωσης με εικόνες και Βιβλιογραφία εδώ

Αναρτήσεις που συνδέονται με την Animart  2014: 1, 2, 3, 4,5,6, 7, 8,9,10