Για τον κ. Γιώργο Κόρδη και την επίσκεψή του στο εργαστήριο Εκκλησιαστικών Τεχνών της Σχολής μας.

Στο κ. Γιώργο Κόρδη οφείλω πολλά, σε βαθμό που μάλλον δεν θα μπορέσω να του τα ανταποδώσω, στάθηκαν τόσο καθοριστικά για τη ζωή μου κυριολεκτικά. Γράφω το κείμενο αυτό για λόγους ιστορίας της Σχολής μας και ως εκ τούτου δεν θεωρώ αρμόζουσα την προσωπική μου δημόσια εξομολόγηση εν προκειμένω, την οποία δεν θα είχα αντίρρηση να διατυπώσω σε άλλο τόπο και χρόνο. Ο κ. Κόρδης είναι κατά την άποψή μου ο υπ’αριθμόν ένα εκπρόσωπος της εκκλησιαστικής ζωγραφικής του τόπου μας διεθνώς σήμερα και τις υπόλοιπες γραμμές μου τις συντάσσω υπό την ιδιότητα μαθητού του.

Ο τρόπος που προέκυψε η επίσκεψή του ήταν απρόσμενος, συνοδευμένος μάλιστα με το θείο του Πρύτανή μας κ. Χατζηπαντελή, αλλά απολύτως εποικοδομητικός τουλάχιστον ως ένα βαθμό για τους φοιτητές του 5ου εξαμήνου της εμβάθυνσης στην Αγιογραφία, που παρακολούθησαν την διάλεξή του για το ΦΣΦ «Αριστοτέλης» τη Δευτέρα 3 Νοεμβρίου το βράδυ. Για να είναι δυνατή η αξιοποίηση ενός μεγάλου μάστορα της Αγιογραφίας σε εκπαιδευτικό επίπεδο, θεωρώ πως θα πρέπει το μαθησιακό υπόβαθρο των φοιτητών μας, να έχει ασχοληθεί με το αντικείμενο σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μπορεί να πάρει βιωματικά το πολυτιμότερο τμήμα της εμπειρίας του μάστορα. Αυτός είναι κι ο λόγος που θα προέκρινα ευστοχότερη την επίσκεψη του κ. Κόρδη σε μια στιγμή που η Αγιογραφία θα είχε καταστεί αυτοτελής κατεύθυνση για το Τμήμα μας. Το υπάρχον πρόγραμμα σπουδών μας όμως δεν παρέχει ακόμη αυτή τη δυνατότητα, για την επίτευξη της οποίας βέβαια έχουν γίνει πολύ σημαντικά βήματα. Έχουμε δρόμο να διανύσουμε μπροστά μας. Και μας το υποσχέθηκε πως εν ευθέτω χρόνω θα τον έχουμε μαζί μας και πάλι για τη διοργάνωση ενός πλήρους workshop ανάπτυξης της εμπειρίας του.

Απολαύσαμε όμως τον κ. Κόρδη να μας μιλά στον εισαγωγικό Κύκλο Αγιογραφίας με τον εμβριθή θεολογικό του λόγο, να μας μεταδίδει την έγνοια –στοίχημα ζωής του θα έλεγα- να καταστεί η Αγιογραφία ζωντανή και πάλι, να πληρεί με τον πιο ουσιαστικό τρόπο το λειτουργικό της ρόλο. Αυτό όμως που θεωρώ μεγάλη τιμή για το εργαστήριό μας, αλλά και τη Σχολή μας, είναι το γεγονός της απόλυτης ετοιμότητας στο αίτημα να μας αφήσει κάτι «από το χέρι του»: τον παρακολουθήσαμε να σχεδιάζει στον τοίχο δεξιά της εισόδου του εργαστηρίου Αγιογραφίας τον προστάτη Άγιο των ζωγράφων, τον Άγιό μας, τον Ευαγγελιστή Λουκά, ο οποίος μας υποδέχεται κάθε φορά που εισερχόμαστε εντός του, με αφιέρωση «εύλαλα τα χείλη των φοιτητών» έμπνευση της στιγμής του πατρός Παύλου Καστανάρα, που παρακολουθούσε μαζί μας το δάσκαλο επί το έργον.

Λίγο πριν φύγει από τη Σχολή συζητώντας μαζί του μου είπε: «είμαι 58 ετών πόσο ακόμη νομίζεις θα μπορώ να ανεβαίνω στη σκαλωσιά;». Είναι πάμπολλα τα τετραγωνικά που αγιογραφήθηκαν σε εκκλησίες ανά τον κόσμο από το χέρι του. «Δάσκαλε να ‘σαι πάντα γερός, σε ξαναπεριμένουμε στη Φλώρινα με αγάπη να μας τιμήσεις με τα ολόφωτα φώτα σου!». Δημοσθένης