Η παρούσα πτυχιακή εργασία τιτλοφορείται «Η Παρένθεση του Χρόνου» και πραγματεύεται την έννοια του Χρόνου, του χρόνου ως διαδρομή και ως μνήμη. Αφορμή για το συγκεκριμένο τίτλο υπήρξε μια φράση από ένα ποίημα μου. Η παρένθεση του χρόνου είναι ο προσωπικός χρόνος που αντιστοιχεί στον καθένα μας και αποτελεί μια παρένθεση στο «σύνολο» του χρόνου.

Ο χρόνος και η ύπαρξη, το ον και ο προορισμός του σε μια διαδρομή από την αύξηση στη φθορά ,είναι ζητήματα που κέντρισαν τον ανθρώπινο νου σε διάφορες ιστορικές περιόδους.

Ο χρόνος συγκροτείται από το παρελθόν -το παρόν- το μέλλον, που νοηματοδοτούνται αντίστοιχα από τη μνήμη -την αντίληψη- την προσδοκία ,οι οποίες αποτελούν καταστάσεις της συνείδησής μας. Μπορεί να μετρηθεί από δύο διαφορετικές οπτικές γωνίες: το χρόνο ως ρυθμιστή της καθημερινότητας και των πρακτικών αναγκών μέσα από την οργάνωση στιγμών και το χρόνο έτσι όπως τον βιώνουμε μέσα μας, ασυναίσθητα. Επί της ουσίας όμως δεν παύει να είναι ένα νοητικό κατασκεύασμα, ένα εφεύρημα των διανοητικών διεργασιών, προκειμένου να «οργανωθεί» η πραγματικότητα της ύπαρξης σε μια ενιαία βάση αναφοράς Ο χρόνος εμπεριέχει διαδρομή. Μέσα από αυτή τη διαδρομή το άτομο συσσωρεύει εμπειρίες, γνώσεις, αναμνήσεις και οι καταστάσεις που βιώνει είναι άρρηκτα δεμένες με το ψυχικό του αποτύπωμα και ιεραρχούνται με βάση την επίπτωσή τους στην ύπαρξη.

Ως ένα βαθμό , ο χρόνος ταυτίζεται με τη μνήμη. Η μνήμη αναφέρεται σε παρελθούσες καταστάσεις, που έχουν απορροφηθεί από την ψυχή .Αποτελούν προϊόν μιας αυθαίρετης σύλληψης, μιας και έχουμε επίγνωση από κάτι που τελείται, μόνο τη στιγμή που τελείται. Ταυτόχρονα όμως η μνήμη, είναι το πεδίο γνώσης για την κατανόηση του κόσμου. Τα κομμάτια ζωής που έχουν παρέλθει, διαγράφουν μια αυτόνομη πορεία, αφηγούνται μια ιστορία.

Σε αυτήν την πτυχιακή εκπόνηση επιδιώκεται η προσέγγιση αυτής της περιπλάνησης στην ύπαρξη και την κοινωνία, μιας περιπλάνησης που αναπτύσσεται ως συνισταμένη του τρίπτυχου χρόνος-διαδρομή-μνήμη, με τα δηλωτικά της σύμβολα-αντικείμενα, που συνθέτουν τη σιωπηλή τους μαρτυρία , ως χοάνη εικόνων και παραστάσεων όπως: βαλίτσες ως αποθήκες εμπειριών και αναμνήσεων, που συνοδεύουν τη διαδρομή του χρόνου, πόδια ως ταπεινά εκτελεστικά όργανα, μάρτυρες μιας διαδρομής, οδηγοί προς το άγνωστο και την εσωτερική περιήγηση και άλλα αντικείμενα, καθώς και προσωπικά ποιήματα που εγκλωβίζουν χρόνο και παγιδεύουν στιγμές. Καταλύτης όλων των αναμνήσεων είναι όντως ο χρόνος, ως δύναμη φθοροποιός και συνάμα εξισορροπητική, μια δύναμη που σμιλεύει την προσωπικότητα του ανθρώπου.