Ηχώ των Δημοπρασιών, φύλλο 25 Μαρτίου 2015, σ.2

«Ποταπός είη ο ασπασμός ούτος »
(Κατά Λουκάν Ευαγγέλιο, κεφ. 1, 29)

Υπάρχουν γεγονότα στη ζωή μας καθοριστικά. Η ζωή μετά από αυτά δεν είναι ποτέ ίδια. Το άκουσμα του θανάτου ενός αγαπημένου προσώπου, ένα ατύχημα σοβαρό, ένας κεραυνοβόλος έρωτας, μερικά από αυτά. Ένα τέτοιο γεγονός περιγράφει στο Ευαγγέλιό του ο Λουκάς σήμερα. Ένα γεγονός που αλλάζει καθοριστικά τη ζωή μιας δεκαπεντάχρονης, αλλά ταυτοχρόνως αλλάζει καθοριστικά και την Ιστορία της ανθρωπότητας. Και ποια είναι η πρώτη αντίδραση αυτής της εφήβου; Ο Λουκάς αναφέρει τη φράση: «ποταπός είη ο ασπασμός ούτος», που σε ελεύθερη ερμηνεία θα μπορούσε να αποδοθεί «από πού μου ΄ρθε τώρα αυτό, τι είναι αυτό που μου συνέβη;!». Με μια τόσο ανθρώπινη αντίδραση, νομίζω πως θα περίγραφε το γεγονός του Ευαγγελισμού κάποιος που θα είχε μαθητεύσει όντως στο Θουκυδίδη, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία…Στην εικόνα του Ευαγγελισμού επιγράφω την ευαγγελική ρήση σε ευθύ λόγο: “Ποταπός έστιν ούτος ο ασπασμός”, δείχνοντας ότι λέγεται τώρα και πάντοτε!

Συνήθως αυτό που τονίζεται ως σημαντικότερο γεγονός για την νοηματοδότηση της χριστιανικής πίστης, είναι η Ανάσταση, η υπέρβαση του θανάτου. Προσωπικά συμφωνώ περισσότερο με την άποψη πως ο Ευαγγελισμός είναι αυτό το ιστορικό σημείο. Η στιγμή κατά την οποία εκκινεί η σάρκωση του Λόγου. Αυτή η απόλυτη συνάντηση. Ο λόγος ύπαρξης όλης της Ιεράς Παράδοσης της Παλαιάς Διαθήκης δεν είναι παρά η αναμονή μιας ανθρώπινης ύπαρξης, μιας γυναίκας, που θα χωρούσε τον αχώρητο, που θα αποτελούσε την χώρα του αχωρήτου,φέροντας μέσα της το Λόγο, αυτό το δεκαπεντάχρονο κορίτσι, τη Μαριάμ, την Κυρία. Μια αντινομία για τα ανθρώπινα δεδομένα. Ένα γεγονός που θα αποτελούσε την εμφύτευση στην ανθρώπινη κατάσταση «κυττάρων» ικανών να την αναπλάθουν, να την αναγεννούν. Ακόμη και ως διανοητική σύλληψη νομίζω αξίζει να αναρωτηθεί κανείς «τι είναι αυτό που μπορεί να συνέβη».

Κι ένα τέτοιο μετά-φυσικό γεγονός ορίσαμε κάποτε ως συλλογική μας μνήμη για να αναφερόμαστε. Είχαμε την τύχη (και την ατυχία ίσως μαζί, πώς αλλιώς θα ήταν ανθρωπίνως τα πράγματα όμως…) ο άξονας που ορίσαμε για να μας συνέχει από το πρώτο Σύνταγμα των επαναστατημένων Ελλήνων να είναι μεταφυσικός. Ένα γεγονός που μας υπερβαίνει εθνικά, που μας παραδόθηκε και του παραδοθήκαμε για να προσανατολιζόμαστε χωροχρονικά. Μια πίστη. Αυτό συνέβη.

Στη σημερινή συγκυρία, τίθεται όλο και πιο συχνά το ζήτημα της νέας εθνικής αφήγησης που θα μπορούσε να μας συνέχει ως παρελθόν, παρόν και μέλλον, πολλές φορές ως αναγκαία συνθήκη ύπαρξής μας. Θα άξιζε νομίζω, έστω και ως διανοητικό «παιχνίδι», να διερωτηθούμε ποιος θα μπορούσε να αποτελέσει αυτόν τον άξονα, που θα μπορούσε να λειτουργήσει ως ελκυστής, και θα ήταν ικανός να αποτελέσει ταυτοχρόνως τον ελάχιστο κοινό τόπο που μας χωρά όλους και όλες ανεξαιρέτως.

Χρόνια πολλά!!!

Δημοσθένης Αβραμίδης

(αναδημοσίευση από το group στο facebook, των φοιτητών του Εργαστηρίου Εκκλησιαστικών Τεχνών της Σχολής Καλών Τεχνών Φλώρινας: icon florina)