Βορειοδυτικά στον χάρτη /βόρεια κι εξίσου δυτικά / σε κατοχυρώνει σ’ όλες τις κρίσιμες περιστάσεις… Μίμης Σουλιώτης

«Το δικό τους έργο….»

Θα ήταν ματαιοδοξία, εφόσον βρισκόμαστε επιβιβασμένοι στο σκάφος του Κόσμου η πρόθεση μας να ταυτίζεται με την  πραγμάτωση ενός σκοπού;

Ή στην ουσία να ταυτίζεται με την   επιτέλεση ενός έργου, ενός απλού έργου ;

Επειδή η ευδαιμονία είναι προϊόν της ενέργειας της ψυχής η οποία γίνεται  πάντα σύμφωνα με την αρετή, αποτελεί  στοιχείο ευδαιμονίας  να ανακαλύψεις ότι το δικό σου έργο είναι σύμφωνο προς αυτήν ;

«….Γελώ με τον Μοναχικό, που ισχυρίζεται  πως στοχάζεται τον κόσμο . Δεν μπορεί να στοχαστεί, διότι καθώς είναι ο ίδιος το κέντρο του στοχασμού αδυνατεί να συλλάβει αυτό που δεν έχει κέντρο….», υποστήριξε ο Ζώρζ Μπατάιγ.

Κεντρομόλες  και ταυτόχρονα φυγόκεντρες   οι πενήντα  πτυχιακές εργασίες των αποφοίτων της Σχολής Καλών Τεχνών, Φλώρινας του Τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, διακηρύσσουν το αυτόνομο έργο και ως επί το πλείστον αυτόφωτο, και  ορίζουν  την ευδαιμονία ως δικαίωση.

Οι πτυχιακές του καλοκαιριού ήταν μια παράθεση χώρων που ξετύλιξαν την χωρικότητα της πόλης σε όλες της τις υποστάσεις,  μια αναδίπλωση, δικαίωση του χρόνου και συνέπεια της δικαίωσης του,  η ευδαιμονία των εμπλεκομένων.

Ευδαίμονες – ως προς την αρετή – πενήντα νέοι καλλιτέχνες  σε είκοσι οχτώ σημεία της πόλης της Φλώρινας με πάνω από πεντακόσια έργα, ποίησαν μια παράσταση για το «στιγμιαίο – αιώνιο»,

και αυτή η παράσταση δικαιολογεί την μεταξύ ορίου και τέλους  πορεία μας, δικαιολογεί την οντική μας εντελέχεια.

Όριο και τέλος είναι αυτά με τα οποία το ον αρχίζει να είναι.

Πως και που είναι;

Aνάμεσα στα ερείπια της Πόλης, στα άδεια σπίτια της , στα επί ενοικίαση καταστήματα της, στα Σχολεία της, στην παρελθούσα αρχιτεκτονική της, στα λεωφορεία της, που είναι χώροι της ατέλευτης διάστασής μας. Εκεί επιζήτησαν την εικαστική και χωροχρονική  προσαρμογή του Έργου τους.

Η πλήρης μέθεξις, – πενήντα νέων δημιουργών –  υπήρξε  αυτή που  βοήθησε μέσα από την    «στιγμή» , να  κατανοήσουν τον Χρόνο. Αν στο διάστημα μιας στιγμής, είχαμε την εμπειρία αυτής της ολοκλήρωσης, αν νοιώθαμε εδώ και τώρα την απουσία μιας αρχής και ενός τέλους, αυτό θα ήταν αρκετό για να συμφιλιώσουμε στην ουσία του Χρόνου, την στιγμή με την αιωνιότητα – και  να συμφιλιωθούμε με αυτήν -τότε, θα νοιώθαμε πλήρεις και ευδαίμονες.

Αυτή η πληρότητα που συνοδεύει κάθε πράξη αγάπης ,αρετής και δικαιοσύνης,  συνοδεύει και κάθε πράξη δημιουργίας του αυθεντικού έργου και του ελεύθερου.

Τότε  η  στιγμή  είναι   αιωνιότητα.

Οι πτυχιακές δεν είναι, η προσωπική τους υπόθεση, αλλά είναι   το απελευθερωτικό  άνοιγμα στην πόλη –  προς χάριν της πόλης  – που τους ενηλικίωσε, την πόλη που τους ενθυλάκωσε, την πόλη που ανανέωσαν, την πόλη που ταυτόχρονα  σαν   στιγμή και  αιωνιότητα, θα συνεχίζει μέσα από αυτούς να ζωγραφίζει, να γράφει ποιήματα, να συμμετέχει σε θεατρικά και κινηματογραφικά δρώμενα, με την ελπίδα να είμαστε όλοι – ως πολίτες της – σε αυτόν τον πολιτισμό ακέραιοι.

50 νέοι καλλιτέχνες, 28 κτήρια στην πόλη, πάνω από 2500 τετραγωνικά μέτρα εκθεσιακού χώρου, 50 εκθέσεις, 1400 θεατές στο σύνολο των εκθέσεων, των περφόρμανς, της ζωγραφικής, του θεατρικού κολλάζ, των εικαστικών εγκαταστάσεων σε όλη την πόλη ήταν και θα είναι μια ανθρώπινη αξία μια κραυγή για σύναξη.

Ευχαριστούμε όλους τους Απόφοιτους του Τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών και ευχόμαστε καλή, και δημιουργική σταδιοδρομία.

Ιδιαίτερες  ευχαριστίες εκφράζουμε, σε όλους τους πολίτες, φορείς και συλλόγους της Φλώρινας που εμπιστεύτηκαν τους χώρους τους στους νέους καλλιτέχνες.

Θαυμάστε τους στο Βίντεο και δείτε φωτογραφικό υλικό εδώ για την πρώτη μέρα  την δεύτερη μέρα  και εδώ

Η  επιτροπή πτυχιακών εργασιών και όλη η ακαδημαϊκή κοινότητα του ΤΕΕΤ.