Το επετειακό τεύχος του ηλεκτρονικού  Περιοδικού τέχνης Landescape Art Review  επέλεξε να παρουσιάσει  9 Καλλιτέχνες  μέσω ενός  Διεθνούς ανοιχτού καλέσματος.Το περιοδικό Landescape αποσκοπεί στην παρουσίαση καινοτόμων και πρωτοποριακών έργων στη σύγχρονη σκηνη τέχνης και επιδιώκει να υποστηρίξει τις σύγχρονες δημιουργίες σε όλο τον κόσμο μέσα από τη διαφήμιση τους

To τεύχος εδώ (σελ58-76 αφιερώνονται στην Ειρήνη Πουλιάση)
την  ελληνική εκδοχή ξεφυλλίστε την εδώ

Φωτοκείμενο εδώ

Η ελληνική μετάφραση της Συνέντευξης

“Tα έργα μου συνήθως ασκούν μια κριτική ματιά στην αφήγηση της παρόδου του χρόνου και των αποτελεσμάτων αυτής, εξερευνεί το ανθρώπινο σώμα σαν ένα μανιφέστο της φύσης και του σύμπαντος. Μελετώντας το τρίπτυχο Φύση-άνθρωπος-Γένεση θέτω ως προβληματισμό τη σύνδεση του σώματος με την ίδια του τη φύση και δίνω μορφή στη φυσιολογική αποστροφή του χώρου χρόνου ύλης η οποία δέν είναι συμβατή με την αντιληπτή πραγματικότητας Ο χρόνος στο έργο υπάρχει ταυτόχρονα ως μέσο και ιδέα, έτσι ώστε να επιτυγχάνει αλλαγή και διακύμανση. Έχοντας εμπλακεί σε θέματα όπως η αποσύνθεση και ο υπαρξισμός, το έργο αναπαράγει οικεία οπτικά ερεθίσματα όπως η παροδικότητα και η αλλοίωση θέτοντας το ίδιο το έργο ως memento mori. Τα ανθρώπινα μέλη μετασχηματίζονται σε τοπία υπενθυμίζοντάς μας ότι ο άνθρωπος και η φύση μοιράζονται κοινά κατασκευαστικά χαρακτηριστικά

Σχεδίαση – Αποσύνθεση – Αφήγηση

Ταξιδεύω από το ένα μέσο στο άλλο παραθέτοντας μια συνέχεια ανάμεσα στα έργα. Το αντικείμενο καθορίζει το υλικό, καθώς τα τοπία υπηρετούν ως μικροσκοπικά και μακροσκοπικά ταυτοχρόνως storyboards. Ως κύρια υλικά χρησιμοποιώ τον γύψο και το σίδερο και ως μέσο, το φαινόμενο της οξείδωσης. Αφήνω τον χρόνο να αφηγηθεί το πέρασμά του, κάνοντας το «τοπίο» να φτάσει ταυτοχρόνως το ζενίθ και το ναδίρ του.”

Ειρήνη Πουλιάση 

Σημαδεμένο με ένα ενθαρρυντικό πολυπρισματικό χαρακτηριστικό, το έργο της Ειρήνης Πουλιάση προσφέρει  στους  θεατές μίαν επέκταση της συνήθους αντίληψης, προκειμένου να παρουσιάσει  στον κόσμο εναλλακτικές από τις περισσότερες παραμέτρους του μεταιχμιακού συστήματος: αντί να πλανάται σε απλά διακοσμητικά στοιχεία, αποπλανεί τους θεατές, με τη διεπιστημονική της προσέγγιση και επιτρέπει να μεταφέρει την υποβλητική δυνατότητα με τη χρήση διαφορετικών υλικών, για τη δημιουργία ενός συνεκτικού έργου που σημειώνονται με μία ζωντανή και συνεπή ενότητα. Είμαι στην ευχάριστη θέση να εισάγω στους αναγνώστες μας μια εκλεπτυσμένη καλλιτεχνική της παραγωγής της.

Γεια σου Ειρήνη, και καλώς ήρθες στο LandEscape: για να ξεκινήσει αυτή η συνέντευξη, θα θέλατε να μας πείτε κάτι για το παρελθόν σας; Έχετε μια σταθερή τυπική εκπαίδευση, φοιτώντας στον ΑΚΤΟ, εισαχθήκατε με διάκριση στη Σχολή του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, όπου φοιτάτε στο 3 Εργαστήριο Εικαστικών Τεχνών. Πώς αυτές οι εμπειρίες επηρεάζουν την εξέλιξή σας ως καλλιτέχνη και πώς έχουν επίπτωση στον τρόπο που σήμερα συλλαμβάνεται και να παράγετε τα έργα σας;

Γεια σας και σας ευχαριστώ που με επιλέξατε για το επετειακό τεύχος του Landescape Art Review. Από πολύ νεαρή ηλικία ήμουν οπαδός και αναγνώστης των γραφικών διηγημάτων (novel graphics). Η ικανότητα της αφήγησης μέσω εικόνων, οι πειστικές συνθέσεις και η οπτικής αφήγησης μου  εντύπωση κατάλαβα ήταν ένας τρόπος έκφρασης που μου ταίριαζε. Συνδυάζοντας τις εικαστικές τέχνες με τη γραφιστική με βοηθάει να εξελιχθώ και να αναλύω δημιουργικά την σκέψη μου. Οι αρχές του Design και η μελέτη ανθρώπινης ανατομίας με βοηθάνε να λύσω τα τεχνικά θέματα και να επικεντρωθώ στην αφήγηση. Η  έμπνευσή μου είναι το ανθρώπινο σώμα και μέσω της μελέτης του μπορώ να καταλάβω τον μηχανισμό και τη φυσιολογία του. Κατά τη γνώμη μου η μελέτη και η έρευνα είναι γερό θεμέλιο, το οποίο με καθιστά σε θέση να αρθρώσω, να απεικονίσω και να εκφράσω κάθε είδους ιδέα.

Πριν αρχίσουμε να μιλάμε σχετικά με την παραγωγή των έργων σας, θα ήθελα να αναφέρω στους  αναγνώστες μας  κάτι για τη διαδικασία δημιουργίας και κατασκευής των έργων σας; Ειδικότερα, σε ποιες τεχνικές επικεντρώνονται κυρίως η εργασία σας; Και πόσο χρόνο προετοιμασίας βάζετε στο πριν και κατά τη διάρκεια της διαδικασίας δημιουργίας ενός έργου;

Είναι μια χρονοβόρα διαδικασία, θα ήθελα πραγματικά να είμαι πιο παραγωγική, αλλά πριν αρχίσω ένα κομμάτι θα διερευνήσω τις πιθανές εναλλακτικές του. Το πεδίο της μελέτης είναι ο χρόνος, ο χώρος, και η επίδραση του στο ανθρώπινο σώμα. Βλέπω το ανθρώπινο σώμα και την ενέργεια του ως μια εκδήλωση της φύσης και σύμπαντος. Αρχικά ξεκινάω και ανατρέχω στη μελέτη της ανθρώπινης ανατομίας βρίσκοντας τις φόρμες. Ένα πολύ ενδιαφέρον πράγμα για το σώμα είναι ότι κάτω από το μικροσκόπιο μπορεί κάποιος να παρατηρήσει  τις μορφές που διηγούνται στο πέρασμα του χρόνου, και αποδεικνύεται η θνησιμότητά μας. Μετά από πολλά σκίτσα και σχέδια, ορίζω μία εικαστική σύνθεση και πειραματίζομαι για τη τεχνική πλευρά: Προετοιμασία της επιφανείας, οξείδωση των σίδερων και διαμόρφωση των χρωματικών παραλλαγών του. Αρχικά τοποθετώ τα μέταλλα και στη συνέχεια βάζω τον υγρό γύψο. Όπως το νερό εξατμίζεται ,μέχρι να στεγνώσει ο γύψος και σκουριά αναδύεται στην επιφάνεια και αλλάζει μορφές. Για μια μακρά χρονική περίοδο της μορφή είναι ρευστή μέχρι να φτάσει το ζενίθ της. 

Τώρα, ας επικεντρωθούμε στην καλλιτεχνική παραγωγή σας: Θα ήθελα να ξεκινήσω από τη σειρά έργων «Ανθρώπινα τοπία», επίσης θα πρότεινα στους αναγνώστες μας να επισκεφθούν την ιστοσελίδα  σαςhttp://irenepouliassi.blogspot.gr/ για να πάρουν μια ιδέα της ευρύτερης καλλιτεχνικής παραγωγής σας… Εν τω μεταξύ, θα θέλατε να μας πείτε κάτι για τη γένεση αυτού του ενδιαφέρων έργου; Ποια ήταν η αρχική σας έμπνευση;

Όπως ανέφερα, όλα ξεκίνησαν με τη μελέτη του ανθρώπινου σώματος, καθώς είμαι λάτρης της απεικόνισης, της διαδοχικής τέχνης του σχεδίου. Έτσι οδηγήθηκα στο σημείο να απεικονίσω την ανατομία ως μικροσκοπικά storyboards και συνέδεσα τις ιδέες της ανθρώπινη ύπαρξη ως μέρος μιας φυσικής αφήγησης. Θεωρώ ο άνθρωπος είναι μέρος μιας κοινής συμπατικής αφήγησης με την εντροπία ως κοινή παράγοντα. Εστίασα την προσοχή μου στο πέρασμα του χρόνου και τα δεινά που θέτει στο ανθρώπινο σώμα, ο οποίος βιώνει την αλλαγή, την αποσάθρωση και εν τέλει τον Θάνατο. Είναι ένας ατέρμονας κύκλος που μπορεί να παρατηρηθεί σε κάθε πτυχή της ζωής. Όσον αφορά τα υλικά, όταν άρχισα τα «Ανθρώπινα Τοπία», ήδη μελετούσα τη σειρά «Simulacrums» και αυτό με έκανε να συνειδητοποιήσω τη σύνδεση των υλικών με τα υλικά του ανθρώπινου σώματος, αφού και τα δύο επηρεάζονται σκληρά από το πέρασμα του χρόνου.

Μια σημαντική πτυχή των έργων «Από το σώμα στο Τοπίο»,  είναι ιδιαίτερης σημασίας για εμένα, είναι ο τρόπος που αποκαλύπτεις την εσωτερική σχέση μεταξύ ανθρώπου και φύσης: εκτιμάς την αφηρημένη ομορφιά και την αίσθηση της γεωμετρίας, που πηγαίνει πέρα από μια στερεότυπη ιδέα του τοπίου, φέρνοντας ένα νέο επίπεδο σημαντικότητας για τις εικόνες και θα ήθελα να δηλώσω ότι, κατά κάποιο τρόπο, τα έργα σας αμφισβητούν την αντίληψη των θεατών, και πηγαίνουν πέρα από τον κοινό τρόπο αντίληψης όχι μόνο του έξω κόσμου, αλλά της εσωτερικής διάστασής μας. Είμαι πεπεισμένος, ότι κάποιες πληροφορίες και ιδέες κρύβονται ή ακόμα και  βρίσκονται «κρυπτογραφημένες» στο περιβάλλον που ζούμε, οπότε χρειαζόμαστε —ένα τρόπο— να αποκρυπτογραφηθουν. Ίσως ένας από τους ρόλους του καλλιτέχνη θα μπορούσε να αποκαλύψει απρόσμενες πλευρές της φύσης, ιδιαίτερα της εσωτερικής φύσης μας… ποια είναι η θέση σας σχετικά με αυτό;

Πολύ διορατική περιγραφή, όσον αφορά την εσωτερική μας φύση, κατά τη γνώμη μου, αντλούμε έμπνευση από ένα αρχετυπικό ιδεώδες. Κάθε άνθρωπος έχει μια εμμονή σε ένα τέτοιο ιδανικό, οι καλλιτέχνες έχουν την τάση να αντλούν έμπνευση από αυτή την έμμονη. Προσκαλούνται από το μέγεθος αυτών των ιδανικών και της προσπάθειας που χρειάζεται να τις κατανοήσουν, εσωτερικεύσουν και να τις εκφράσουν μέσω της τέχνης. Κατά τη γνώμη μου δεν υπάρχουν απροσδόκητες πλευρές της φύσης – 

μόνο απαρατήρητες και παρεξηγημένες. Επειδή η δημιουργία τέχνης είναι προσωπική και την ίδια ώρα καθολική διαδικασία, κάθε μεμονωμένος καλλιτέχνης παρουσιάζει μια μοναδική εικόνα στον πυρήνα αυτών των θεμάτων. Η τέχνη έχει εκπαιδευτικούς και κριτικούς σκοπούς και προσπαθεί να μας κανένα συνειδητοποιήσουμε ό,τι υποσυνείδητα ήδη γνωρίζουμε αλλά αρνούμαστε να αποδεχτούμε Στη σειρά «Από  τα σώματα στα τοπία» εκθέτω ένα μέρος της διαδικασίας αυτή. Προσωπικά, θεωρώ τα έργα μου μια απεικόνιση της αρχετυπικής έννοιας του Θανάτου. Κανένα μέρος του θανάτου δεν μπορεί να θεωρηθεί απρόσμενο: οι πάντες και τα πάντα εν τέλει πεθαίνουν. Αυτό που προσφέρω είναι μια ευκαιρία για τους θεατές να παρακολουθήσουν αυτό το φυσικό φαινόμενο, μέσω της κατανόησής του ως μια μετάβαση της ενέργειας και όχι μόνο στο τέλος αλλά ως ένα τέλμα.                  


Όπως έχετε σχολιάσει στην τεκμηρίωση, «όταν δοθεί επαρκής χρόνος, οξυγόνο και νερό, η κάθε μάζα σιδήρου θα μετατραπεί εξ ολοκλήρου σε σκουριά και θα αποσυνθεθεί». Μπορούμε να διακρίνουμε μια πολιτική αξία σε αυτή τη δήλωση; Mε την ευρεία έννοια, στο όραμά σας συχνά παρατίθεται η ιδέα του περιβάλλοντος στο οποίο ζούμε, καλώντας την αντίληψη των θεατών να αμφισβητήσει τον συνηθισμένο τρόπο που ζούμε… Πολλοί καλλιτέχνες, όπως ο φωτογράφος Michael Light και o Edward Burtynsky αποκαλύπτει συχνά κάποιας μορφής περιβαλλοντικά ή πολιτικά μήνυμα στη δουλειά τους. Πιστεύετε ότι τα έργα σας είναι πολιτικοποιημένα ή μήπως επιδιώκουν να διατηρηθεί μια πιο ουδέτερη προσέγγιση;

Και οι δυο είναι καταπληκτικοί καλλιτέχνες και μπορώ να ταυτιστώ εικονολογικά μαζί τους. Οι ερωτήσεις που θέτω δεν είναι πολιτικού περιεχομένου αλλά υπαρξιακού. Ωστόσο, ζώντας  σε μια χώρα με τέτοια πολιτική αναταραχή, θα ήταν ένα πολύ εύκολο και επίκαιρο θέμα. Βέβαια δεν αποκλείω το φαινόμενο να είναι ένα υποσυνείδητο ανακλαστικό, εκτεθειμένη καθημερινά σε ένα τέτοιο πολιτικό κλίμα. Σήμερα μπορείς να χρησιμοποιήσεις τον όρο της πολιτικής για να δικαιολογήσεις κάθε πράξη που συμβαίνει, και εγώ προσπαθώ να διατηρώ μια πιο ουδέτερη προσέγγιση.  

H συμβίωση μεταξύ οργανικών υλικών και σιδήρου προκαλεί μια αναφορά σε τμήματα του ανθρώπινου σώματος, όπως στα  ενδιαφέροντα  Bonescapes: βάζετε τον θεατή να συμμετέχει μέσα στην τέχνη σας και ένα από τα χαρακτηριστικά που μας έχει κάνει μεγάλη εντύπωση είναι ο τρόπος που συνδέεστε με τον θεατή. Την ίδια όμως στιγμή, αφαιρείτε το ιστορικό βλέμμα από την πραγματικότητα που αναφέρεστε προσφέροντας στους θεατές τη δυνατότητα να το αντιληφθούν με μια πιο άχρονη μορφή. Θα ήθελα λοιπόν να εκμεταλλευτώ αυτή την ευκαιρία να σας ρωτήσω, αν κατά τη γνώμη σας, η προσωπική εμπειρία είναι ένα απολύτως απαραίτητο μέρος της δημιουργικής διαδικασίας… Νομίζετε ότι μια δημιουργική διαδικασία θα μπορούσε να αποσυνδεθεί από την άμεση εμπειρία;

Η ευχέρεια των μέσων είναι ένα βασικό προαπαιτούμενο. Κατακτώντας τα υλικά που δουλεύει, μπορεί κάποιος να  εκφράσει την καλλιτεχνική του ταυτότητα μέσω αυτών. Όταν  άρχισα να εξερευνώ τα υλικά μου είχα τεχνικά ζητήματα με τις αναλογίες, έπρεπε να αντιληφθώ τη φύση τους και να συνεργαστώ μαζί τους και όχι εναντίον τους. Όταν καταφέρεις να ελέγξεις το υλικό τότε σου δίνεται η δυνατότητα να ερευνήσεις την αισθητική σου πάνω σε αυτό. Είναι μια συνεχής πράξη εξισορρόπησης μεταξύ του πώς και του γιατί. Λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο που θα μπορούσε να κανείς να διερευνήσει τον εαυτό του, ρωτώντας τις σωστές ερωτήσεις και μη στηριζόμενος στις σωστές απαντήσεις αλλά στις απαντήσεις που ταιριάζουν στον καθένα προσωπικά. Τα «Bonescapes» είναι μια λεπτομέρεια της ανθρώπινης  ταυτότητας και εδώ υποβόσκει μια ειρωνεία και αντιπαράθεση ταυτόχρονα. Από την μια πλευρά έχετε ένα χυτό αντίγραφο των δοντιών, τη μεταθανάτια ταυτότητα, στατική μέσα στον χρόνο και στη συνέχεια έχετε τη σκουριά που αλλάζει με την πάροδο του χρόνου. Απεικονίζεται ένα άπειρος μικρό χρονικό παράθυρο που προέρχεται από μια χρονική αιωνιότητα.

Εκτιμώ ιδιαίτερα τον τρόπο που ερευνάτε τα όρια μεταξύ της φαντασίας και της εμπειρίας και η ενδιαφέρουσα σειρά έργων «Simulacrum» φαίνεται ότι επωφελείται από το συλλογικό ασυνείδητο, σχετικά με την ιδέα του ανθρώπινου σώματος, προκειμένου να αποκαλύψει μία αφανέρωτη αφήγηση, πίσω από την στιγμή που θα παρουσιάζει. Κατά συνέπεια, τολμώ να πω ότι η φαντασία ενεργεί ως ακρογωνιαίος λίθος για τη φαντασία των θεατών και μου θυμίζει τα λόγια του Thomas Demand: «σήμερα η τέχνη βασίζεται σε συμβολικές στρατηγικές και πρέπει να εξετάζονται ψυχολογικά αφηγηματικά τα στοιχεία εντός του μέσου». Ποια η γνώμη σας σχετικά με αυτό; Και ειδικότερα, πόσο σαφής νομίζετε πως είναι η αφήγηση στα έργα σας;

H αφήγηση είναι το κλειδί ,Η σειρά “Simulacrum” , περιλαμβάνει αφηγήσεις και ιδανικά που αφορούν στο σώμα και τη φύση του. Στο έργο «Ορισμός» αφήνω τα χέρια να ορίζουν τον χώρο. Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, το χέρι είναι το «όργανο των οργάνων», αυτό που μπορεί ,να καθορίσει τον χώρο. Και στο έργο η «Πολιούχος της μετάνοιας», αφαιρώ τους σπονδύλους και τους αντικαθιστώ με δάχτυλα. Νομίζω ότι έχει μια αίσθηση θεατρικότητας. Όλα ξεκινούν από την ιδέα να ερευνήσω τα σκίτσα μου, με κάθε έργο να είναι είτε ένα επακόλουθο ή ένα prequel στο άλλο σε μια συνεχή προσωπική αφήγηση. Η τέχνη είχε πάντα έναν  αφηγηματικό σκοπό που ακόμα και στις πιο συμβολιστικές προσεγγίσεις της, διηγείται γεγονότα τα οποία έχουν μια θέση σε μια χρονική γραμμή. 

Η πολυπρισματικότητα είναι μια κρίσιμη πτυχή της τέχνης σας και φαίνεστε να είστε σε μια αδιάκοπη αναζήτηση μιας οργανικής, σχεδόν φιλικής συμβίωσης μεταξύ διαφόρων επιστημονικών κλάδων, εκμεταλλευόμενη τις δημιουργικές και εκφραστικές δυνατότητες των Γλυπτών, καθώς και της Ζωγραφικής και του Σχεδίου. Ενώ διασχίζετε τα σύνορα των διαφορετικών καλλιτεχνικών πεδίων σάς έχει  συμβεί ποτέ να συνειδητοποιήσετε ότι η συμβίωση μεταξύ διαφορετικών κλάδων είναι ο μόνος τρόπος για να επιτευχθούν κάποια αποτελέσματα,  και να εκφραστούν ορισμένες έννοιες;

Αν κάποιος θέλει να αφηγηθεί μια ιστορία ή μια έννοια, θα πρέπει να εξετάσει και να επιλέξει τα λόγια του με σύνεση, με τον ίδιο τρόπο που οι καλλιτέχνες κατά την γνώμη μου θα πρέπει να εμπλουτίζουν το εικαστικό λεξιλόγιο τους, με σκοπό το αντικείμενο παρουσίασής τους να   περνάει ένα σωστά αρθρωμένο μήνυμα στο κοινό. Θεωρώ πολύ ενδιαφέρον να ανακαλύπτω και να εξοικειώνομαι με νέα μέσα, είναι παρόμοιο με το να μιλάς πολλές και διαφορετικές γλώσσες. Στη δουλειά μου, η αφήγηση κάνει μεταβάσεις από το ένα μέσο στο άλλο. Μια συνεχής μετατόπιση μεταξύ των δύο και των τριών διαστάσεων με το χρόνο είναι η μόνη συνεχώς παρούσα μεταβλητή. Προσπαθώ να εκπληρώσω τις απαιτήσεις που υπάρχουν σε κάθε έννοιας μέσω της πολυπλοκότητας των υλικών, αλλά μερικές φορές αισθάνεται σαν να είσαι σκλάβος τους. 

Ευχαριστώ πολύ για αυτή την ενδιαφέρων  συζήτηση, Ειρήνη. Τέλος, θα ήθελα να μας πείτε στους αναγνώστες κάτι για τα μελλοντικά  σας σχέδια. Οτιδήποτε έρχεται για σας επαγγελματικά ή θα θέλατε οι αναγνώστες να γνωρίζουν.

Σας ευχαριστώ πολύ για  τις ενδιαφέρων   ερωτήσεις και αυτήν την παραγωγική συζήτηση. Αρκετά πράγματα έρχονται στο μέλλον: Αρχικά η πτυχιακή μου εργασία που θα παρουσιαστεί τον επόμενο Ιούνιο υπό τον συντονισμό των καθηγητών μου Χάρη Κοντοσφύρη και Θωμά Ζωγράφου. Αλλά για τώρα ακολουθούν εκθέσεις στην Ισπανία με το Διεθνές Εικαστικό Φεστιβάλ Incubarte, εκπροσωπώντας την Ελλάδα, και το RemBrand Νame Project στη Γκαλερί Λόλα Νικολάου στη Θεσσαλονίκη με την Ομάδα Μακρύ Όχημα.