Η παρουσίαση των έργων του Χρήστου Σκούρτη, Γιάννη Ρόμπολα, Χάρη Κοντοσφύρη και Γιώργου Πανταζή στην έκθεση Proust effect στο Metamatic: Taf της Αθήνας ήταν συνεργατική .
Πυροδοτώντας μνήμες / εξερευνώντας αισθήσεις
Το metamatic:taf εγκαινιάζει το εκθεσιακό του πρόγραμμα 2015-2016 την Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2015 στις 20:30 με την έκθεση The Proust Effect.
Συμμετέχουν: Κέλλυ Βαρδάκα, Βέρα Καρτάλου, Χάρης Κοντοσφύρης, Παναγιώτα Κορωνιού, Νίκος Λαμπρινός, Αριστοτέλης Μαγουλάς, Νίκος Μαρίνης, Μαρία Μπουνάκη, Γεώργιος Πανταζής, Ιωάννης Ρόμπολας, Άννα-Μαρία Σαμαρά, Χρήστος Σκούρτης, Παναγιώτης Τσαούσης, Λίλια Χατζηγεωργίου
Επιμέλεια: Ευτυχία Καλοχαιρέτη, Βέρα Καρτάλου
Εγκαίνια: Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2015, 20:30
Είσοδος ελεύθερη
Διάρκεια έκθεσης: 24.09 – 18.10.2015
Ώρες λειτουργίας: Δευτ-Σαβ 12.00-21.00, Κυρ 12.00-19.00
Χρόνος Μνήμης.Μέσα σε ένα πλέξιμο ροών, σε χώρους ακόμα αχαρτογράφητους, διάφανους για το ανθρώπινο μάτι ανακαλείται η στιγμή. Όχι όμως όπως πραγματικά βιώθηκε αλλά έτσι όπως μπορεί να την θυμάται ο αφηγητής. Μεγαλύτερη σημασία έχει ο τρόπος σύνθεσης των αναμνήσεων παρά το μεμονωμένο
παρελθοντικό βίωμα. Γιατί οτι έζησες αποτελεί έτσι κι αλλιώς ένα πεπερασμένο γεγονός αλλά οτι μπαίνει στην σφαίρα της αναπόλησης δεν έχει όρια, δεν έχει στενούς χρονικούς περιορισμούς. Ο χρόνος της μνήμης δεν έχει ενιαίο και συμπαγή χαρακτήρα αλλά συμπεριφέρεται διαφορετικά για το θυμάμαι και διαφορετικά για το αναπολώ. Η μνήμη δεν παρουσιάζει αιώνιο χρόνο αλλά εναλλασσόμενο που είναι ίσως και ο πιο αληθινός. Γιατί όταν θυμάσαι ταυτόχρονα αντιλαμβάνεσαι και το εξωτερικό γέρασμα δηλαδή την μεταβολή, την αλλοίωση, την φθορά, τον χρόνο. Μπορείς πάλι να επιλέξεις να μην θυμάσαι. Να σβήσεις το παρελθόν σου όπου και όπως εσύ θέλεις, κρύβοντας τις αναμνήσεις σου -δηλαδή τον χρόνο που πέρασε- σε διάφορα σημεία του εγκεφάλου σου, σαν τον Joel στην Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού. Ο Προυστ όμως έγραφε πως μια ώρα που πέρασε δεν είναι απλά μια ώρα είναι ένα βάζο γεμάτο αρώματα, ήχους, σχέδια, ατμόσφαιρες.
Χρήστος ΣκούρτηςΜια γλυκιά ανάμνηση.Οι νεκραναστημένες αναμνήσεις, σαν μια ηφαιστειακή απεικόνιση, γίνονται το μέσο για να συλλάβει ο θεατής την ανερχόμενη ορμή τους. Η μνήμη που συνδέει το παρόν και το παρελθόν με την πραγματικότητα, σου επιτρέπει να διαβάσεις τον εαυτό σου κατευθείαν από την εικόνα κερδίζοντας έτσι μέσω της αναδρομής ή της προσδοκίας μια επιπλέον για την πραγματικότητά γνώση. Οι στιγμές που αναπολείς αλλάζουν, μετασχηματίζονται και ξαφνικά γίνονται εικόνες μπροστά σου. Το βίωμα που υπήρξε τότε είναι τώρα μια γλυκιά αναπαράσταση.
Γιάννης ΡόμπολαςΑδιά-κοπη ΆνοιξηΟι μνήμες είναι αυτές που διαμορφώνουν την προσωπικότητα,τη διαφορετικότητα και τη μοναδικότητα του εαυτού μας. Τα ξεχωριστά βιώματα και αυτά που αισθανόμαστε οφείλονται στις μνήμες μας. Οι προσωπικές μας αναμνήσεις θυσιάζονται για την δημιουργία νέων στιγμών και αισθήσεων. Η τέχνη πάντα διαδραμάτιζε καθοριστικό ρόλο σε αυτήν την θυσιαστική κίνηση, η οποία καθόριζε την πραγματικότητα της μετακίνησης από το εγώ προς το εσύ (από την μνήμη προς την αίσθηση του εγώ).
«Η τέχνη μας η φρικτότερη του εγώ μεταμφίεση» Καρούζος Νίκος
Στις συνθέσεις των κύβων βλέπουμε άνθη, λουλούδια και φυτά, τα οποία εκπίπτουν από τα θυσιαστήρια των κύβων- βάθρων αντιπροσωπεύοντας την ωραιότητα. Η προσφορά ενός άνθους σε ένα αγαπημένο πρόσωπο αντιπροσωπεύει άριστα την θυσιαστική κίνηση εξόδου από τον εαυτό του ως προσφορά σε ένα άλλο πρόσωπο. Η κίνηση αποκαλύπτει το πραγματικό νόημα της αγάπης ως αίσθησης. Κυβόσχημα θυσιαστήρια λουλουδιών εν αναμονή των προσφορών .Οι ζωγραφισμένοι κύβοι παίζοντας τον ρόλο της εσωτερικής ωραιότητας του ανθρώπου και του κόσμου μετατρέπονται σε ενεργά δομικά όργανα για την ανοικοδόμηση και συνεχή εξέλιξη της ζωής.
Ο τσιμεντένιος σκύλος κοιτάζοντας ψηλά και λουλουδοφάγος είναι φύλακας της μνήμης της ωραιότητας των λουλουδιών και φίλος της προσφοράς. Χρειάζεται λουλουδοφαγία, ώστε η άνοιξη να καρπίσει μέσα μας. Η αίσθηση της εφορίας:«Την άνοιξη αν δεν την βρεις την φτιάχνεις»Οδυσσέας Ελύτης ή όταν την βρεις ακόμα και σαν σπαράγματα την φιλάς και την προσέχεις.
Χάρης Κοντοσφύρης και Γιώργος ΠανταζήςΣτην εκθεση μεταξύ άλλων συμμετείχε και η Άννα Μαρία Σαμαρά απόφοιτος του ΤΕΕΤ
παρελθοντικό βίωμα. Γιατί οτι έζησες αποτελεί έτσι κι αλλιώς ένα πεπερασμένο γεγονός αλλά οτι μπαίνει στην σφαίρα της αναπόλησης δεν έχει όρια, δεν έχει στενούς χρονικούς περιορισμούς. Ο χρόνος της μνήμης δεν έχει ενιαίο και συμπαγή χαρακτήρα αλλά συμπεριφέρεται διαφορετικά για το θυμάμαι και διαφορετικά για το αναπολώ. Η μνήμη δεν παρουσιάζει αιώνιο χρόνο αλλά εναλλασσόμενο που είναι ίσως και ο πιο αληθινός. Γιατί όταν θυμάσαι ταυτόχρονα αντιλαμβάνεσαι και το εξωτερικό γέρασμα δηλαδή την μεταβολή, την αλλοίωση, την φθορά, τον χρόνο. Μπορείς πάλι να επιλέξεις να μην θυμάσαι. Να σβήσεις το παρελθόν σου όπου και όπως εσύ θέλεις, κρύβοντας τις αναμνήσεις σου -δηλαδή τον χρόνο που πέρασε- σε διάφορα σημεία του εγκεφάλου σου, σαν τον Joel στην Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού. Ο Προυστ όμως έγραφε πως μια ώρα που πέρασε δεν είναι απλά μια ώρα είναι ένα βάζο γεμάτο αρώματα, ήχους, σχέδια, ατμόσφαιρες.
Χρήστος ΣκούρτηςΜια γλυκιά ανάμνηση.Οι νεκραναστημένες αναμνήσεις, σαν μια ηφαιστειακή απεικόνιση, γίνονται το μέσο για να συλλάβει ο θεατής την ανερχόμενη ορμή τους. Η μνήμη που συνδέει το παρόν και το παρελθόν με την πραγματικότητα, σου επιτρέπει να διαβάσεις τον εαυτό σου κατευθείαν από την εικόνα κερδίζοντας έτσι μέσω της αναδρομής ή της προσδοκίας μια επιπλέον για την πραγματικότητά γνώση. Οι στιγμές που αναπολείς αλλάζουν, μετασχηματίζονται και ξαφνικά γίνονται εικόνες μπροστά σου. Το βίωμα που υπήρξε τότε είναι τώρα μια γλυκιά αναπαράσταση.
Γιάννης ΡόμπολαςΑδιά-κοπη ΆνοιξηΟι μνήμες είναι αυτές που διαμορφώνουν την προσωπικότητα,τη διαφορετικότητα και τη μοναδικότητα του εαυτού μας. Τα ξεχωριστά βιώματα και αυτά που αισθανόμαστε οφείλονται στις μνήμες μας. Οι προσωπικές μας αναμνήσεις θυσιάζονται για την δημιουργία νέων στιγμών και αισθήσεων. Η τέχνη πάντα διαδραμάτιζε καθοριστικό ρόλο σε αυτήν την θυσιαστική κίνηση, η οποία καθόριζε την πραγματικότητα της μετακίνησης από το εγώ προς το εσύ (από την μνήμη προς την αίσθηση του εγώ).
«Η τέχνη μας η φρικτότερη του εγώ μεταμφίεση» Καρούζος Νίκος
Στις συνθέσεις των κύβων βλέπουμε άνθη, λουλούδια και φυτά, τα οποία εκπίπτουν από τα θυσιαστήρια των κύβων- βάθρων αντιπροσωπεύοντας την ωραιότητα. Η προσφορά ενός άνθους σε ένα αγαπημένο πρόσωπο αντιπροσωπεύει άριστα την θυσιαστική κίνηση εξόδου από τον εαυτό του ως προσφορά σε ένα άλλο πρόσωπο. Η κίνηση αποκαλύπτει το πραγματικό νόημα της αγάπης ως αίσθησης. Κυβόσχημα θυσιαστήρια λουλουδιών εν αναμονή των προσφορών .Οι ζωγραφισμένοι κύβοι παίζοντας τον ρόλο της εσωτερικής ωραιότητας του ανθρώπου και του κόσμου μετατρέπονται σε ενεργά δομικά όργανα για την ανοικοδόμηση και συνεχή εξέλιξη της ζωής.
Ο τσιμεντένιος σκύλος κοιτάζοντας ψηλά και λουλουδοφάγος είναι φύλακας της μνήμης της ωραιότητας των λουλουδιών και φίλος της προσφοράς. Χρειάζεται λουλουδοφαγία, ώστε η άνοιξη να καρπίσει μέσα μας. Η αίσθηση της εφορίας:«Την άνοιξη αν δεν την βρεις την φτιάχνεις»Οδυσσέας Ελύτης ή όταν την βρεις ακόμα και σαν σπαράγματα την φιλάς και την προσέχεις.
Χάρης Κοντοσφύρης και Γιώργος ΠανταζήςΣτην εκθεση μεταξύ άλλων συμμετείχε και η Άννα Μαρία Σαμαρά απόφοιτος του ΤΕΕΤ
