Την αναφορά, γενικότερα, στο υγρό στοιχείο τη συναντάμε συχνά στην προσωκρατική φιλοσοφία, και κυρίως στον Θαλή, που πίστευε ότι το ύδωρ είναι η αρχή των πάντων. Η αρχαία μυθολογία, έχει πολλούς και ωραίους μύθους σχετικά με λίμνες και ποτάμια. Σε έναν τόπο όπου κυριαρχεί το υγρό στοιχείο, όπου νερά τρέχουν, κυλούν και γονιμοποιούν τη γη, τα ποτάμια τα πέλαγα, οι θάλασσες έγιναν θεοί, συνδέοντας το ιερό με την καθημερινή ζωή των ανθρώπων. Μια τέτοια έννοια θείας επιφάνειας διατήρησε διαχρονικά τη συμβολική του υγρού στοιχείου, που συνδέθηκε επιπλέον με μια απόκρυφη μυστική ενόραση, αφού το υγρό στοιχείο είναι (στην φυσική του φαινομενικότητα) εκείνο που συνδέει το χθόνιο με το υποχθόνιο, ενώ ο ποταμός έγινε μυθολογικά το πέρασμα από το εγκόσμιο στο επέκεινα, και η θάλασσα, θεολογικά, το σημείο όπου συγκλίνουν όλα τα ποτάμια (όλοι οι «δρόμοι της ζωής»). Ήδη, η ηρακλείτεια μεταφορά του ποταμού εξεικονίζει την ασυνέπεια κα την ασυνάφεια που χαρακτηρίζουν τη σχέση ανθρώπου και ιστορίας, καθώς και το ασύμπτωτο του φαίνεσθαι και του είναι. Όλα αλλάζουν παραμένοντας τα ίδια, και όλα διατηρούν την ταυτότητά τους μεταβαλλόμενα απεριόριστα. Η εικόνα του υγρού στοιχείου ως η απόλυτη ασυμμετρία μορφής και περιεχομένου ανακαλεί στην πραγματικότητα το ζήτημα της «μεταμόρφωσης» μέσα στο χρόνο, το ανερμήνευτο του πλέγματος που παράγει τις οντολογικές του σημασιοδοτήσεις.

Ειρήνη Σταματοπούλου, Ο Κανόνας του Παιχνιδιού, Αιγόκερως, Αθήνα, 2015, σ. 176-177

9. Εικαστική Πορεία Σύνοψη διαδικασία Δεκεμβρίου 2015_

9. Πορεία 2015-16 Δεκέμβριος Κείμενα σκεπτικό