Ο Φελίνι μας μεταφέρει στις αρχές του αιώνα, σ’ ένα υπερωκεάνιο με επιβάτες μεγιστάνες του πλούτου, πρίγκιπες, συγγραφείς και άλλες διασημότητες της εποχής. Όλοι ταξιδεύουν με ένα συγκεκριμένο σκοπό. Κάποιος δημοσιογράφος θα αναλάβει να καταγράψει τα γεγονότα αυτού του ταξιδιού.
Υπόθεση : Ιούλιος 1914. Το υπερωκεάνιο “Γκλόρια” είναι έτοιμο να σαλπάρει από το λιμάνι της Νάπολης. Οι ταξιδιώτες επιβιβάζονται, ενώ φτάνουν και οι στάχτες μιας διάσημης τραγουδίστριας της όπερας, για να σκορπιστούν στη θάλασσα σύμφωνα με επιθυμία της. Στο κατάστρωμα έρχεται η ανυπόφορη μυρωδιά ενός ρινόκερου που μεταφέρει το πλοίο, και ο οποίος, αργότερα ανυψώνεται με σκοινιά στη γέφυρα όπου τον πλένουν. Στη διάρκεια του ταξιδιού περισυλλέγονται Σέρβοι πρόσφυγες από το Σεράγεβο. Ένας Σέρβος θα πετάξει μια βόμβα σ’ ένα αυστριακό πολεμικό, το οποίο θα κανονιοβολήσει το υπερωκεάνιο και θα το βυθίσει.
Με σουρεαλιστικά «ταμπλό βιβάν», αλλά και αξιοποιώντας εύστοχα τη φόρμα του θεάματος του τσίρκου, ο Φελίνι συνθέτει ένα οπτικό ρέκβιεμ του σύγχρονου πολιτισμού, ο οποίος οδηγείται, στο φινάλε, στην αυτοκαταστροφή, παρ’ όλη την τελική αποκάλυψη του «φιλμικού ψέματος» από το σκηνοθέτη.
*εννοείται ο Κύριος…:)
** …κι όποιος πρόλαβε, πρόλαβε…
