Πλίνθοι και πλήθη- Δεσμώτες της εντροπίας Συνεργατική έκθεση Γκαλερί 512 Πτολεμαΐδα 11/11/2014 Εγκαίνια Τρίτη 20:00Οι Μανόλης Ρωμαντζής, Χάρης Κοντοσφύρης, και 31 νέοι καλλιτέχνες:
Αλεξίου Γιώργος, Ανδρεοσόπουλος Δημήτρης, Άννα Μαρία Σαμαρά, Βγόντζας Γιάννης, Γαϊτου Πηνελόπη, Γιοβάνογλου Αναστασία, Γκρίζη Αφροδίτη,Θεοφίλου Μαρί,Καλογέρη Βασιλική, Καρούλια Κατερίνα, Κέκελη Θεοδοσία, Κολισίδα Ειρήνη, Κούκος Εμμανουήλ, Μαργαρίτης Χάρης, Μενούνος Ευαγγελία, Μπαϊρακτάρη Δήμητρα, Μπαμπάνης Αθανάσιος, Μπλιούμης Θανάσης, Μπουρνάς Κυριάκος, Ξυνέλη Σούλα, Πανταζής Γιώργος, Παππάς Αντώνης, Πουλιάση Ειρήνη, Ρήμος Αργύριος, Σκούρτης Χρήστος,Σουλίωτη Ελένη,Τασούλα Μαρία, Τεντζογλίδου Μαρία, Τζάνη Χριστίνα, Τοτού Μαρία, Τσαντίκη Νικολέτα, Φουντουραδάκη Ειρήνη, Χριστοπούλου Μάγδα εποίησαν μαζί τους “Πλίνθους και τα πλήθη” Ηχητική επεξεργασία του ήχου Μπλιούμης Θανάσης
Πλήθη και πλίνθοι-Δεσμώτες της εντροπίας. εικαστική συνεργατική εγκατάσταση,γύψος τσιμέντο, τούβλα ευρεθέντα αντικείμενα, μεταβλητές διαστάσεις
Όπου και να στραφούμε, πέφτουμε πάνω τους. Δυόμιση χιλιάδες χρόνια οι κούροι τοποθετούν τον εαυτό τους στην δίνη του παρελθόντος για την όποια επιβεβαίωση του παρόντος σαν αντικίνητρο του χρόνου και μια χρήση του ανθρωπινού σώματος ως κολόνα επί του φέροντος δοκού αλλά και του στερεώματος.
Οι κούροι είναι η γλυπτική προσπάθεια να εξελιχθεί το σημείο κολόνα, να αναπτυχθεί στο χώρο και από αρχιτεκτονικό μέλος να μετουσιωθεί σε χώρο. Ένας στύλος που επιθυμεί να περπατήσει. Όψιμα και καθόλου παρακμιακά τα ανδρείκελα των κούρων στην πορεία αιώνων και ιστορίας που δημιούργησε ο Μανόλης Ρωμαντζής παρατίθενται με ακρίβεια στις περιόδους ακμής και παρακμής της νεώτερης ιστορίας ιδωμένα με το βλέμμα του Θόδωρου Αγγελόπουλου.(Το λιβάδι που δακρύζει, 2004).Ο Αγγελόπουλος δημιούργησε έναν φορμαλισμό κιναισθητικό για το αδιάλειπτο της ιστορίας.
Το απλουστευτικό και απόλυτο περιεχόμενο της πορείας και στις τρεις εκθέσεις (γκαλερί Λολα Νικολάου-Θεσσαλονίκη, «Ερείπιο» / Ζουμπουλάκη,Αθήνα «Νέο Ερείπιο» και γκαλερί 512-Πτολεμαΐδα, «Πλίνθοι και πλήθη» ) ως διατυπώσεις εκπλήσσουν. Η θέση είναι ξεκάθαρη και ενθαρρυντική για την νομοτέλεια της ειδημοσύνης της ιστορίας, η ιστορία είναι η χαρά των γεγονότων, η στιβάδα των συμβάντων και η ανάδυση και η κατάδυση στα αφώτιστα των διχογνωμικών αναμνήσεων και καταγραφών.
Στην γκαλερί 512 ανεβαίνοντας τα δεκαεφτά σκαλιά αντικρίζεις το φευγαλέο και αποφασιστικό πέταγμα από ένα κλαδί ενός νεαρού γερακιού που εποπτεύει την ιστορικότητα της πορείας ενός πλήθους ανθρώπινων μορφών.Η πρώτη μορφή αναδύεται από το πάτωμα. Ένας οικόσιτος σκύλος σου προτείνει ένα τούβλο επαναχρησιμοποιημένο για την επερχόμενη ανοικοδόμηση. Είσαι υποχρεωμένος να συμμετέχεις. Όταν μια κοινωνία, καθώς εξελίσσεται ενθαρρύνεται να γίνεται όλο και λιγότερο ικανή να αιτιολογήσει το αναπόδραστο των μορφών που προτείνουν οι καλλιτέχνες και η παραδοχή γίνεται δύσκολη αλήθειες όπως η θρησκεία, η εξουσία, η παράδοση, αφομοιώνονται ως παραπομπές απολιθωμένες μεν αλλά δυναμικά εγκαταστημένες στην εκτέλεση τους στην προκείμενη περίπτωση.
Η πορεία της ιστορίας κινηματογραφικά σχίζει το νεόδμητο πάτωμα τούβλων και ενθαρρύνεται μια τεκτονική σχέση καθώς διεισδύει στο βάθος της νεωτερικότητας. Τα ύφαλα της νεωτερικότητας και του παρόντος ξεφτίζουν, οι θεατές κάνουν το ίδιο αναρριχούνται στο συντεταγμένο δάπεδο με την εντροπιότητα. Εντροπία εντοπίζεται σε διάφορες περιοχές με νησίδες δημιουργικότητας να είναι εμφανείς. Η δεκτικότητα και η φροντίδα των καλλιτεχνών εξελίσσει τις σκέψεις.Μια εσωτερική ασυνταξία, μια αταξία σουπερματική, ένας αναλυτικός κυβοτισμός που ολοκληρώνετε με το συνεργατικό κολλάζ στο απλωμένο δάπεδο τούβλων που αλληλοεγκλωβίζουν ευδιάκριτους συνειρμούς εικόνων.
Οι τοίχοι της γκαλερί χάσκουν άδειοι και η επιδαπέδια προσαρμογή των έργων τούβλων μέσω μιας δισδιάστατης και καθαρά ρυθμικής επανάληψης γονιμοποιούν την άρνηση της πλαστικότητας και της ψευδαίσθησης Αλλά η ευρύτατες ασυναρμολογησιές, τα κρόσια, η εμφατικότητα και η πυκνότητα του υποδηλωμένου δαπέδου ως υπόστρωμα ενός μισοτελειωμένου κλισέ τυπογράφου λειτουργεί σαν υποδιαίρεση για την παρούσα συνθήκη ενός Νέου Ερειπίου, Αυτού που ως τούβλο είναι σταθερό και κτισμένο αλλά προτείνεται ως άκτιστο και εμπεδωμένο. Από την στιγμή που η αισθητική που προτείνετε απορρίπτει την κομψότητα των τελειοποιημένων και λειασμένων επιφανειών. Η αδεξιότητα του Χάρη Κοντοσφύρη είναι παράμετρος μιας ενορχηστρωμένης δυσπλασίας: μικρές επιφανείες τούβλων λερώνονται με τσιμέντο γκρι χρώματος με λεπτεπίλεπτο σχέδιο διαφανής αναγλύφικοτητας και μια εκτενής ομάδα 30 και πλέον νέων καλλιτεχνών παρεμβαίνει εικαστικά και αυτή σε τούβλα συνεργώντας για την αφθονία, την πληρότητα και την αυθεντικότητα του πλήθους.
Τα ορθογώνια θέματα με τον πιο ευδιάκριτο τρόπο παραμένουν ως φασματικά ίχνη διαπερνώντας τους
όγκους και το χώρο. Τα αξιώματα της ψευδαίσθησης και της αναπαράστασης ακυρώνονται για να τεθεί στον επισκέπτη-Θεατή υπόψη του: η γέννηση και η διαδικασία παραγωγής του έργου τέχνης. Μικρές πινελιές, ψηφίδες, μη φορητά στοιχεία, άναρθρη γλυπτικότητα, ανάπτυξη μιας λανθάνουσας γλυπτικής βάσης, χώρος εντός, χώρος ανορθωμένος, απτικός τόπος, ασταθές βήμα ασταθές βλέμμα, απλήρωτος τρισδιάστατος χώρος, ζωγραφικότητα του γλυπτού, μικρογλυπτά, αμφίσημη επιπεδότητα, αποσυναρμολογημένη γλυπτότητα, εναέρια βυζαντινή προοπτική, φωτεινό χρώμα, μνημειακά διακοσμητικό, εμφατικά ζωγραφικό είναι η ακατάσχετη αφόρητη ιδέα ως ύλη αμετουσίωτη και άναυδη. Οι αλληλεπιδραστές, όσοι στήσαν, η παρακινούν στο στήσιμο, οι γκεστάλτερ αυτής της έκθεσης( Πανταζής Γιώργος, Χρήστος Κωσταντίνωφ, Αφροδίτη Γκρίζη, Μαρία Τενζογλίδου, Σάββας Βουνοτρυπίδης, Χάρης Κοντοσφύρης, Μανόλης Ρωμανζής, Θοδωρής Ζυρπιάδης ) αφυλοποίησαν την απτή πραγματικότητα τείνοντας στην υπερβατικότητα και την συγκρατημένη ιερατικότητα.
Συνέχεια της ανολοκλήρωτης τεκμηρίωσης εδώ
Βίντεο της πρώτης μέρας στησιματος εδώ
