φόβiαρτ.

Μετά από κάθε χάσιμο έρχεται ένα γέμισμα.

Το σκοτάδι χαρακτηρίζεται και ως έλλειψη φωτός

έτσι ,

μετά από το κενό που δημιουργεί έρχεται η μέρα και το κενό μεταμορφώνεται σε όλο.

Ανάσα.

Τα μάτια ανοίγουν διάπλατα και η προσπάθεια να συντονίσεις το γέμισμα και άδειασμα των πνευμόνων συγχρονίζεται με τον χτύπο από τη καρδιά που τώρα έχει ξεκινήσει το ρυθμικό της χορό.

Κάθε μέρα είναι μια γέννηση.

Ήταν μια ανοιξιάτικη φωτεινή μέρα λοιπόν, όπου ξεκίνησε το ταξίδι της περιήγησής μου στους σκοτεινούς θαλάμους ενός ψυχιατρικού νοσοκομείου και η φόβιAρτγεννήθηκε.

Η σειρά αυτή ζωγραφικών έργων ξεκίνησε από  μια έρευνα που πραγματοποίησα στο ψυχιατρικό Νοσοκομείο Δρομοκαίτιο για το project που πραγματοποιούσα , αναφερόμενο στα αποτυπώματα των φοβιών μέσα από επαναλαμβανόμενες πράξεις ατόμων που νοσούν.

Τα έργα είναι προσωπογραφίες.

Προσωπογραφίες ασθενών που έζησα κάποιες στιγμές μαζί τους και με μύησαν για λίγο στο παρελθόν και παρόν τους. Εκτενέστερα