ΣΤ-ΟΡΓΗ
Η έννοια της “μητρότητας” είναι μια αρχέγονη έννοια που θα μπορούσε να πει κανείς, ότι ορίζει και διαποτίζει την ανθρώπινη ύπαρξη από τις απαρχές της. Αν κοιτάξει κανείς πίσω στην ανθρώπινη ιστορία και στους μύθους κάθε πολιτισμού, θα εντοπίσει τη Μητέρα – Γη, τη Μητέρα – Θεά, τη Μητέρα, ως κυρίαρχο στοιχείο, καταλυτικό πολλές φορές στην εξέλιξη του ανθρώπου.

Όταν ήμουν μικρή, δεν είχα πιο αγαπημένες ιστορίες να διαβάσω, απ’ αυτές της ελληνικής μυθολογίας, παρ’ όλο που πολλές φορές ήταν ίσως ωμές και βίαιες. Πολλές φορές όμως ήταν τρυφερές, ευφάνταστες και πολύ ενδιαφέρουσες. Ανάμεσα στους ελληνικούς μύθους με εντυπωσίαζαν οι μητρικές φιγούρες που παρουσιάζονταν, όπως της θεάς Δήμητρας, της Λητούς, της Θέτιδας, της Ήρας και άλλων. Το επίσης εντυπωσιακό για μένα ήταν ότι δεν επρόκειτο μόνο για μανάδες που θα έκαναν τα πάντα για τα παιδιά τους, αλλά θα διατηρούσαν ακέραιο και τον χαρακτήρα τους ως γυναίκες ισχυρές και ανεξάρτητες. Μες στο μυαλό μου, λοιπόν σταθεροποιήθηκε η ιδέα της Μητέρας, ως πηγή ζωής, τροφής, τρυφερότητας αλλά και ως πηγή θηλυκότητας, δύναμης και ικανότητας.
Ανάμεσα σ’ αυτές τις μητέρες όμως, υπήρχε και μια άλλη. Μια μητέρα, στην οποία κυριαρχεί η γυναίκα που ανατρέπει τη φύση της, τη μητρότητα. Μια μητέρα διαφορετική και τελείως επιθετική απ’ αυτές που γνώριζα, η Μήδεια. Ακυρώνει τις έννοιες της μητρότητας, τρυφερότητας, στοργής. Από τη στοργή «κρατάει» μόνο την οργή και την κάνει όπλο εναντίων των παιδιών της.
Η μεγάλη αντίθεση της Μήδειας, ως μητέρα, έρχεται στο πρόσωπο της Παναγίας που είναι το περισσότερο από κάθε άλλο ιερό πρόσωπο, είναι το απόλυτο σύμβολο της μητρότητας.
Μετά από τα έργα μου, εκφράζω αυτήν την τεράστια αντίθεση, το άσπρο και το μαύρο της μητρότητας.
Ξεκινώντας με το πρόσωπο της Παναγίας και αφιερώνοντας σ’ αυτό όλο τον αριθμό των έργων, καταλήγω στο πορτραίτο της 32χρονης Σάρα Έτζ που σκότωσε τον 7χρονο γιο της.
Η μητρότητα κρύβει μέσα της στοιχεία (το καλό και το κακό) που παλεύουν και αντιπαρέρχονται καθημερινά. Η μάχη που δίνει η μητέρα με τον εαυτό της, ανήκει στο μεγαλείο της μητρότητας που δυστυχώς δεν είναι ορατή και κατανοητή απ’ όλους. Άλλοι τη βιώνουν, άλλοι την παρακολουθούν και προσπαθούν να καταλάβουν μέρος αυτής και άλλοι παραμένουν αδαείς.
Η σύνθεση με τις “Μαύρες Παναγίες” δηλώνει την ερμηνεία που δίνεται απ’ τον καθένα μας για τον όρο “μητρότητα”.
Η “Σταυρωμένη Παναγία” τοποθετείται ανάμεσα από το “άσπρο” και το “μαύρο” της μητρότητας. Το ίδιο έργο δηλώνει από τη μια τον Γολγοθά που περνάει η μάνα για να μεγαλώσει τα παιδιά της και από την άλλη, η σταύρωση της μάνας εκείνης που σκότωσε το παιδί της, από τους συνανθρώπους της.
Ο χώρος που επέλεξα για να εκθέσω τα έργα μου έκανε ένα ιδιαίτερο δώρο και ήμουν πολύ τυχερή σ’ αυτό. Ο χώρος αυτός φιλοξενούσε μια μανούλα, ένα χελιδόνι, που περίμενε τον ερχομό των παιδιών της. Μια μικρή Παναγία που με φροντίδα προετοίμασε τη φωλιά και με αγωνία προσπαθούσε να την προστατεύσει από ‘μένα, τιτιβίζοντας έντονα και πετώντας γύρω απ’ αυτήν. Καθ’ όλη τη διάρκεια της δικής μου προετοιμασίας υπήρξε ένα είδος επικοινωνίας μεταξύ μας.
Εκμεταλλευόμενη το ζωντανό αυτό παράδειγμα της μητρότητας, δημιούργησα το έργο της Παναγίας που στη θέση του χεριού που αγκαλιάζει – προστατεύει το παιδί της, τοποθετήθηκε μια χελιδονοφωλιά. Μια μικρή αγκαλιά που προσφέρει προστασία, φροντίδα και στοργή.
Μετά το τελευταίο έργο (το πορτραίτο της μάνας – φόνισσας) και τοποθετημένο ακριβώς απέναντι από το πορτραίτο της Παναγίας, ακολουθεί μια λίστα με ονόματα από “σύγχρονες Μήδειες” γραμμένα αρκετά κάτω από το ύψος των ματιών, ριγμένα στον καιάδα της κοινωνίας.

Συμεωνίδου Τατιάνα

http://floroieikastikoi.blogspot.gr/2014/01/blog-post_4634.html
http://makryoxhma.blogspot.gr/2014/02/2013-3_1.html